Słowo propolis pochodzi z greki i oznacza pro - czyli przed oraz polis - miasto lub społeczność, innymi słowy przedmurze
Maria Rosiak
Mowa tu o kompleksie żywiczych substancji, ogólnie znanych jako kit pszczeli, zbierany przez pszczoły miodne (Apis mellifera) z różnych części roślin, takich jak pąki drzew iglastych i topolowych oraz wysięki (żywice), gromadzony i wykorzystywany m.in. do budowy i utrzymania uli. W badaniach, tak szczegółowo przeprowadzonych w latach 2000-12, w propolisie udało się zidentyfikować aż 241 związków!
Skład chemiczny, aktywność biologiczna, a więc działanie przeciwdrobnoustrojowe tej substancji, zależą od jej źródeł botanicznych na obszarach żerowania pszczół. Są zatem silnie związane z: • cechami klimatycznymi oraz właściwościami fitogeograficznymi miejsca zbioru, • florą występującą wokół ula (główne źródło propolisu to topola, wierzba, brzoza, wiąz, olcha, buk, drzewa iglaste i kasztanowiec), • czasem zbioru, • nasłonecznieniem, • dostępnością żywności podczas wytwarzania propolisu, • gatunkiem pszczół, • zanieczyszczeniem środowiska - w tym z najgroźniejszymi obecnie wielopierścieniowymi węglowodorami aromatycznymi (WWA), związkami genotoksycznymi i rakotwórczymi.
W zależności od gatunków roślin dostępnych pszczołom zmienia się skład, barwa, a tym samym właściwości propolisu, który może być zielony, czerwony lub brązowy. Mamy również kilka rodzajów uwarunkowanych pochodzeniem geograficznym. Zdarza się, że nawet w jednym kraju występują różne jego odmiany.
Brązowy propolis - produkowany przede wszystkim w Europie, głównie z topoli...
To jedynie fragment niniejszego artykułu. Pełną wersję przeczytasz w 12/2020 NŚ dostępnym także jako e-wydanie.
